وقتی به ارسطو اعتراض شد که چرا حرمت استاد خود افلاطون را نگه نداشته و نظرات و دیدگاه‌های او را به نقد کشانده است؟ وی پاسخ داد: «افلاطون را دوست دارم؛ اما به حقیقت بیش از افلاطون علاقه دارم».
اندیشمندان بزرگی در عرصه علوم تجربی -که علومی غیر یقینی و ابطال پذیرند- بوده‌اند که وقتی می بینند شاگردانشان یا افراد دیگر به نقد و بررسی نظریه‌ها و دیدگاه‌های آنان پرداخته اند، خوشحال و خرسند می‌شوند.
حتی از برخی نقل شده است که آرزو می‌کردند تا وقتی زنده اند شاهد ابطال فرضیه‌ها و دیدگاه‌هایشان توسط دیگران باشند.
به هر حال، آنچه مهم است و وظیفه اخلاقی یک پژوهشگر به حساب می آید، حقیقت طلبی و حقیقت جویی در پژوهش است.
پژوهشگر باید همه همّ و غم خود را مصروف کشف حقیقت کند و هرگز از مشکلاتی که ممکن است دیگران برای او پیش بیاورند، نهراسد.
ر.ک: شریفی احمد حسین، آیین زندگی.
اخلاق پژوهش و نگارش، نرگس خالقی، ص ۴۳.
#اخلاق_پژوهش
#رسالت_قلم
#پژوهش
دیدگاه‌ها