گذری بر انواع سرقت علمی
گذری بر انواع سرقت علمی
پس از صحبت های بسیار پیرامون سرقت علمی، اکنون از زاویه‌ای دیگر، نگاهی به انواع سرقت علمی می‌اندازیم. در اینجا با دو رخداد مواجه هستیم:
- یا استناد به منابعِ مورد استفاده، صورت می‌گیرد.
- یا استناد، صورت نمی‌گیرد.
در هر دو حالت، می‌تواند سرقت علمی رخ دهد:
سرقت علمی بدون استناد به سایر منابع (SOURCES NOT CITED)
سرقت علمی به اشکال مختلفی رخ می‌دهد و آشکارترین مشخصۀ آن، استفاده از آثار و ایده‌های دیگران بدون استناددهی است. به عبارتی، استناددهی جزء جدایی ناپذیر پیشگیری از سرقت علمی است.
مصادیق آشکار این حالت، عبارت اند از:
1. نویسندۀ شبح یا پنهان (The Ghost Writer)
شخصی، نگارنده و پژوهشگر اثری است و پس از پایان اثر بی‌آن که نامی از وی باشد، به نام شخص یا اشخاص دیگری منتشر می‌شود.
2. رونویسی (The Photocopy)
قسمت(های) مشخصی از متن، دقیقاً رونویسی و کپی‌برداری از متن دیگران است و هیچ تغییری هم مشاهده نمی‌شود.
3. مقالۀ معجون (The Potluck Paper)
نویسنده با کپی‌برداری از چند مطلب و تلفیق داده‌ها و یافته‌های دیگران سعی در تکمیل متن خود دارد؛ درحالی‌که، ایده و عبارات اصلی از متون دیگر است.
4. استتار جزئی (The Poor Disguise)
فرد سعی دارد با تغییر کلمات و عبارات، ظاهر مقاله را تغییر دهد؛ در حالی که، ایده و محتوای اصلی مقالۀ منبع حفظ شده است.
مثلاً گاهی فرد با تغییر شکل و شمایل جداول و نمودارها یا تبدیل نمودار به جدول، ظاهر مقالۀ اصلی را تغییر می‌دهد.
5. تنبل کاری (The Labor of Laziness)
در این حالت، فرد به جای این که یک اثر بِکر و جدید خلق کند، مدت زمان زیادی را صرف سرهم کردن متن، عبارات و ایده‌های دیگران می‌کند. به طوری‌که، اگر همان زمان را صرف نگارش و پژوهش اصیل می‌کرد و از آثار دیگران سوءاستفاده نمی‌کرد، خالق اثری بدون سرقت علمی می‌شد.
6. خود سرقتی (The Self-Stealer یا Self-Plagiarism)
در این مورد، فرد از آثار قبلی خودش که قبلاً منتشر شده‌اند، استفاده می‌کند؛ بدون آن که، استناد بدهد یا گاهی با اندکی تغییر جزئی (مثل تغییر عنوان و غیره) قصد انتشار مجدد همان اثر را دارد.
#سرقت_علمی
#اخلاق_پژوهش
#آسیب_شناسی_پژوهش
دیدگاهتان را بنویسید